Stadjon udekorowany był flagami o barwach polskich i gdańskich. Na zawodach obecni byli w zastępstwie Komisarza generalnego p. radca Lalicki, dyrektor Państw. Urzędu Wych. Fiz. I PW p. pułkownik Kiliński, szef wydziału wojskowego p. pułk. Rosner oraz przedstawiciele wszystkich klubów i towarzystw. Po przywitaniu gości i wymianie upominków obie drużyny stanęły przed trybunami, gdzie z prezesem p. Stańkowskim wznieśli okrzyk na cześć twórcy pierwszego stadjonu polskiego w Gdańsku p. pułk. Kilińskiego. Gest ten przyjęty został przez obecnych gorącem i oklaskami. 

– tak „Gazeta Gdańska” opisywała uroczyste powitanie zespołu Ruchu w czasie ich wizyty w granicach Wolnego Miasta Gdańska.

Równo 90 lat temu, na początku października 1932 drużyna Ruchu pojechała na krótkie tournée z okazji dziesięciolecia polskiego klubu – Gedanii Gdańsk oraz otwarcia jego stadionu. W trakcie wyjazdu „Niebiescy” rozegrali dwa spotkania – 1 października z Sportverein 1919 Neufahrwasser Danzig (Gdańsk) oraz 2 października z Gedanią. Na ten daleki wyjazd Ruch został wyznaczony przez PZPN, który powierzył właśnie hajduckiemu klubowi reprezentowanie polskiej piłki na tym zagranicznym tourneé.

Zapowiedź występu Ruchu w Wolnym Mieście Gdańsku. „Gazeta Gdańska” 30.09.1932, nr 225, s. 9.

Piłkarze „Niebieskich” zostali zakwaterowani w jedynym polskim hotelu, który funkcjonował w Wolnym Mieście Gdańsku, w Continentalu. Należał on przez cały okres międzywojenny do grona największych i najlepszych hoteli w Gdańsku. W pokojach znajdowały się aparaty telefoniczne oraz toalety i łazienki, co nie było na początku XX wieku hotelowym standardem.

Drużyna Ruchu przed hotelem Continental w Gdańsku 30 września 1932 roku. Zbiory SKRCh Wielki Ruch.

Pierwszym przeciwnikiem była drużyna z Nowego Portu – Sportverein 1919 Neufahrwasser Danzig, która rok wcześniej zdobyła tytuł mistrza Wolnego Miasta Gdańska. Mecz rozegrano w sobotę 1 października na boisku przy Heeresanger (na obiekcie przy dzisiejszej ul. Kościuszki). Ruch zagrał w następującym składzie: Kurek, Cieślik, Wadas, Zorzycki, Badura, Dziwisz, Krawczyk, Giemza, Peterek, Gwosdz, Kubsda. „Niebiescy” gładko zwyciężyli 7:1. Dominowali praktycznie przez całe spotkanie, co odzwierciedlał wynik. Po trzy bramki strzelili Peterek i Giemza, zaś jedną Gwosdz.

Moment przywitania Ruchu przez zawodników i działaczy Gedanii przed rozpoczęciem spotkania. „Goniec Nadwiślański Ilustrowany” 16.10.1932, nr 42, s. 330.

Dzień później zespół Gedanii obchodził uroczystość dziesięciolecia istnienia oraz otwierał swój stadion sportowy i dom akademicki we Wrzeszczu. Z tej okazji odbyło się wiele zawodów sportowych, takich jak mecz lekkoatletyczny czy mecz piłki ręcznej. Drugi występ Ruchu ściągnął tłumy publiczności na Stadion Polski mimo zorganizowania przez kluby niemieckie kilku konkurencyjnych imprez sportowych. Przed spotkaniem zarząd Ruchu złożył na ręce prezesa Gedanii Stanowskiego okolicznościowy puchar, a następnie obie drużyny wymieniły się proporczykami. „Niebiescy” zagrali w identycznym składzie jak dzień wcześniej. W pierwszej połowie spotkania przeważali i po dwóch bramkach Gwosdza prowadzili 2:1. W drugiej połowie widocznie opadli z sił i spotkanie zakończyło się remisem 2:2.

Drużyna Ruchu w Sopocie. Zbiory SKRCh Wielki Ruch.

Po spotkaniu odbyła się wspólna kolacja piłkarzy obu drużyn, przyczem odśpiewano szereg towarzyskich piosenek i wzniesiono kilka razy toasty na cześć zainteresowanych klubów. Wyjazd nad morze Ruch traktował jak wycieczkę, oprócz spotkań odbywając długie spacery i zwiedzając Gdańsk. Szereg atrakcji zapewnili graczom Ruchu, jak całej delegacji, która liczyła 20 osób, działacze Gedanii, panowie Koniczko i Wyrobek. Intensywnym programem wizyty tłumaczono przemęczenie drużyny, która opadła z sił w drugiej połowie spotkania z Gedanią.

(…) Pełne trybuny, atmosfera wielkiego meczu – słowem było to znów widowisko godne wielkich derbów Śląska. Po serii ligowych remisów, dwa punkty i prestiż przypadł Ruchowi. Reżyserem i dyrygentem gry niebieskich był tego dnia Bronisław Bula. On podjął ciężar odpowiedzialności za losy spotkania i dzięki jego grze, pełnej fantazji, polotu i co najważniejsze skuteczności, Ruch już w czwartej minucie objął prowadzenie. Akcja była tak szybka, że trudno było uchwycić jej przebieg. Po podaniu Joachima Marxa z prawej strony, Bula idealnie wyskoczył do piłki i przelobował Andrzeja Fischera. (…) Gwiazda Buli jaśniała potem już pełnym blaskiem, on narzucał grze niebieskich tempo. Pełnymi finezji podaniami raz po raz puszczał w bój kolegów, sam nie rezygnując z każdej próby szturmowania przedpola zabrzan. W 17 minucie Ruch przeprowadził jedną z najpiękniejszych akcji meczu. Trzykrotna wymiana piłki między Maszczykiem, Marxem i Bulą, przepiękny strzał wspaniale obroniony przez Fischera i owacja na trybunach dla strzelca i bramkarza.

Sport, str. 2, Katowice 7 kwietnia 1975r.

To fragment relacji z derbowego spotkania Ruchu z Górnikiem, które odbyło się 6 kwietnia 1975 roku w Chorzowie, w którym nasz dzisiejszy solenizanta popisał się hat trickiem, a prowadzony przez niego na boisku Ruch zwyciężył 3-1! Był to jeden z dwóch ligowych hat tricków na koncie tego filigranowego zawodnika, który na świat przyszedł dokładnie 76 lat temu w Kochłowicach. Tam również spędził pierwsze lata swojego życia mieszkając przy ulicy Studziennej (obecnie Mazowiecka). Pierwsze piłkarskie kroki stawiał w chorzowskim Starcie, który w wyniku fuzji został wchłonięty przez Ruch. W nowym klubie szybko piął się po szczeblach kariery, zdobywając po drodze tytuł mistrza Polski juniorów (1965) i stając się jednym z najlepszych piłkarzy w historii naszego Klubu. W jego dorobku są trzy mistrzostwa Polski (1968, 74 i 75) oraz Puchar Polski (1974). Na jego koncie 399 spotkań z eRką na piersi (choć sam zainteresowany twierdzi, że było ich 401) i 110 goli. Rekordzista pod względem liczby występów i goli w europejskich pucharach. Reprezentant Polski (26-5). Genialny technik, którego umiejętności gry kombinacyjnej wzbudzały zachwyt w całej Europie!

W czerwcu tego roku nasza delegacja miała przyjemność odwiedzić Pana Bronisława w jego domu we Francji przy okazji nagrywając kolejny odcinek cyklu „Poznaj Niebieską Legendę”. Było to bardzo fascynujące i pełne wrażeń spotkanie, podczas którego widać było, że mimo iż Pana Bronisława dzielą od Chorzowa setki kilometrów, to jednak ciągle żyje Ruchem i tym co się wokół niego dzieje!

Z okazji urodzin składamy mu najserdeczniejsze życzenia zdrowia, szczęścia i wszelkiej pomyślności! Głęboko ufamy, że jeżeli zdrowie pozwoli, będziemy mogli gościć jeszcze go na stadionie przy ulicy Cichej i wspólnie cieszyć się z sukcesów naszego ukochanego Ruchu! Wszystkiego dobRego Panie Bronisławie!

Kulisy wyjazdu do Francji:

Dzisiaj w samo południe byliśmy obecni na Stadionie Śląskim w Chorzowie, gdzie uroczyście odsłonięto pomnik Legendy Ruchu, Gerarda Cieślika. To wspólna inicjatywa władz województwa śląskiego oraz spółki Stadion Śląski.

Uroczystego odsłonięcia dokonali syn naszej Legendy Jan Cieślik, a także marszałek województwa Śląskiego Jakub Chełstowski, prezes Stadionu Śląskiego Jan Widera oraz dyrektor generalny Stadionu Śląskiego Bartłomiej Kowalski. Gośćmi wydarzenia byli m.in. prezes Śląskiego Związku Piłki Nożnej Henryk Kula, zarząd Ruchu Chorzów.

Nasz zespół historyczny reprezentowany przez Grzegorza Joszko, który mówił na otwarciu m.in.:

Gerard Cieślik – chorzowianin, synek z Hajduk, Ślązak. Olimpijczyk i reprezentant swojego kraju. W Oslo, kiedy pierwszy raz przywdział koszulkę z Orłem na piersi miał ogromną tremę, kiedy 10 lat później pokonywał Jaszyna został wielką legendą. W 1957 roku podczas meczu z ZSRR Stadion Śląski w Chorzowie był wypełniony po brzegi, trybuny wyglądały z daleka jak lekko falujące morze, nad sektorami wisiała denerwująca cisza, ale później dwukrotnie kibice ryknęli z zachwytu, to była eksplozja wielkiej radości. To były zwycięskie bramki, a ich strzelcem był Gerard Cieślik […] Zawsze zachwycał, w barwach Ruchu Chorzów przez dekadę był najlepszym strzelcem tej drużyny, w całej ponad 100-letniej historii Ruchu nikt nie zdobył więcej bramek od niego. Był wierny tej drużynie przez całą swoją karierę. Cieślik mówił: „Dla mnie Ruch to jest życie” […] Wielkie drużyny i wielkie kluby muszą mieć swój własny dom: „Ruch zasługuje na nowy stadion” – mówił Gerard Cieślik. Stadion Śląski jest dla reprezentacji Polski, tym czym Cicha dla Ruchu. Cieślik kochał oba te miejsca, te stadiony. To na nich zdobywał piękne bramki.

Jak informuje profil Stadionu Śląskiego mierząca 170 centymetrów rzeźba przedstawia stojącego z założonymi rękami Gerarda Cieślika, opierającego lewą nogę na piłce. Wybitny chorzowianin ubrany jest w koszulkę reprezentacji Polski z pamiętnego meczu z ZSRR (20.10.1957 r.). Pomnik został wykonany z brązu i waży ponad 160 kilogramów. Rzeźba stanęła na kamiennym cokole, a całość zwieńczono pamiątkową tablicą.

Gratulacje dla pomysłodawców. Pomnik jest godny Gerarda Cieślika. Wszystkim tym, którzy uważają, że nie jest to miejsce dla takiej legendy – odpowiadamy im więcej Cieślika tym lepiej.

Nie będziemy Wam opowiadać skąd się wzięło pojęcie „Świętej Wojny”, bo trzeba przyznać, że po raz pierwszy użyto jej podczas derbów Krakowa. U nas określa się w ten sposób mecz pomiędzy Hanysami i Gorolami, czyli pomiędzy Ruchem i Zagłębiem Sosnowiec. Ciekawe, czy w ten sposób traktowano pierwszy udokumentowany mecz pomiędzy tymi dwoma regionami.

Otóż 10 kwietnia 1921 roku drużyna Ruchu wybrała się do Sosnowca na mecz z miejscową drużyną Sosnowiec 18 (pierwszy klub w tym mieście założony po zakończeniu I wojny światowej, zwany później Victorią Sosnowiec).

Mecz rozpoczął się o godzinie 16:00 i zakończył wynikiem remisem 2:2, a obie bramki dla Ruchu strzelił Jan Bartoszek. W bramce świetny mecz rozegrał Wiktor Broll i nikt nie przypuszczał, że będzie to dla niego ostatni mecz w naszych barwach.

Siedemnastolatek wziął udział i zginął w III Powstaniu, o jego śmierci po wielu latach opowiedział Józef Sobotta:

Podczas ataku na posterunek przy ulicy Ratuszowej w Wielkich Hajdukach […] poległ nasz bramkarz […] Broll. Kula odbiła się od muru i trafiła go w szyję. Inny z naszych piłkarzy – Józef Bartoszek, został ranny.

Także pierwszy mecz miał miejsce już w 1921 roku, oficjalny pierwszy ligowy mecz miał miejsce w 1955 roku w Chorzowie. Wówczas również padł wynik remisowy, a na trybunach zasiadło wówczas 40 tysięcy widzów.

Jak będzie 9 września? Zapraszamy na szpil!

Przy okazji prac nad kolejną częścią książki o historii Ruchu w 2021 roku odkryliśmy rozbieżności w imieniu węgierskiego trenera Ruchu podawanego zarówno w prasie przedwojennej, jak i w książkach o historii futbolu, wg których trenerem Ruchu w 1938 roku był Ferenc Fogl.

Zacznijmy od archiwum klubowego Ruchu, w którym możemy przeczytać informację oceniającą pracę trenera Vogla.

Zdjęcie: Fragment strony 4 archiwum klubowego. Źródło: SKRCh Wielki Ruch

Stefan? Jaki Stefan? Przecież to miał być Ferenc. Nasza pierwsza myśl była skierowana na typowy błąd, który dotyczył pomyłki w imieniu tej samej osoby. Identyfikacja pozwoliła nam potwierdzić, że trenerem Ruchu w latach 1938-1939 był Fogl I. István (we Włoszech Stefanò Fogl oraz w Polsce Stefan Fogl) a nie Fogl Ferenc, który w zasadzie podawany jest jako szkoleniowiec „Niebieskich” w każdym możliwym źródle.

W dniu wczorajszym dzięki pomocy Miklósza Mitrovitsa, (dziennikarza, który od lat zajmuje się historią trenerów węgierskich pracujących w Polsce) okazało się, że odkryty przez nas błąd nie polegał już tylko na błędnym imieniu, ale też na błędnej osobie, a dokładnie bracie.

Węgierski trener „Niebieskich” pochodził z wielodzietnej, bardzo usportowionej rodziny, miał 3 starszych i 3 młodszych braci, on i jego młodsi bracia również grali w piłkę nożną: Fogl II. Károly oraz najmłodszy z rodzeństwa Fogl III. József. Obaj byli wielokrotnymi reprezentantami Węgier i występowali w formacji obronnej tworząc „Fogl- gát – zaporę nie do przejścia z Foglów”. Károly był ponadto trenerem poznańskiej Warty. Jednym z rodzeństwa był starszy brat Fogl Ferenc. Istniał naprawdę, jednak nigdy nie miał nic wspólnego z piłką nożną ani z trenowaniem drużyny Ruchu.

Czy istnieje jakieś inne racjonalne wytłumaczenie?

Nie. Naszą tezę potwierdziły materiały prasowe otrzymane od Miklósza, w których znajduje się obszerny wywiad z Istvánem, który potwierdza, że trenował Ruch, jakby tego było mało zdjęcia prasowe obok wywiadu, to te same, które znajdują się w Narodowym Archiwum Cyfrowym (poniżej).

Zdjęcie: W NAC zdjęcie to podpisano Ferenc Fogl, w rzeczywistości jest jego brat István.

Także już tak oficjalnie możemy potwierdzić, że trenerem Ruchu na przełomie lat 1938-1939 był Fogl I. István,

Od kilku miesięcy pracujemy nad 4 częścią Historii Ruchu, jej wydanie jest planowane na 2023 rok. Jednak już dzisiaj chcieliśmy się podzielić tą informacją z naszymi czytelnikami. Oczywiście w naszej książce przedstawimy więcej szczegółów tej historii.

Przy okazji dziękujemy Miklószowi za pomoc, który wkrótce wyda swoją książkę, w której opowie znacznie więcej o rodzinie Foglów.

Koniec czerwca dla większości oznacza początek lata oraz ewentualnie początek wakacji. Dla kibica Ruchu to jednak też okazja do świętowania urodzin jednego z najlepszych piłkarzy Ruchu – Ernesta Wilimowskiego, które przypadają 23 czerwca.

Z tej okazji na zaproszenie Fan Club Deutschland do Niemiec, a dokładnie w okolice Karlsruhe, gdzie jest pochowany „Ezi” udała się trzyosobowa delegacja Grupy Historycznej Wielkiego Ruchu. Pierwszym przystankiem w czasie trzydniowego tripu był Berlin, gdzie zabraliśmy dwie osoby oraz zaliczyliśmy nocne zwiedzanie stolicy Niemiec. Obowiązkowym punktem historyków był jednak Stadion Olimpijski, zbudowany w 1936 roku na Igrzyska Olimpijskie, na których to nie zabrakło Reprezentacji Polski z Peterkiem i Wodarzem. Obaj napastnicy Ruchu strzelili na Igrzyskach 7 z 11 bramek dla Polaków, a swój życiowy mecz, potwierdzony hat-trickiem, rozegrał Wodarz z reprezentacją Anglii, wygrany przez Polskę 5:4. Następnie udaliśmy się przez Monachium na cmentarz komunalny w Karlsruhe, gdzie pochowany jest Wilimowski.

Tutaj już czekała około 70 osobowa grupa kibiców Ruchu z Niemiec i wspólnie uczciliśmy pamięć naszego wielkiego piłkarza. Zachowanie tego grobu, jego pielęgnacja i renowacja jest ogromną zasługą FC Deutschland i nieocenionym ich wkładem w zachowanie tej części historii Ruchu Chorzów. Następnie wszyscy pojechaliśmy do Raastadt, gdzie na boisku miejscowego klubu Oberschlesischer Sport Verein odbył się „Treff FC Deutschland”, na którym biesiadowaniu oraz rozmowom nie było końca. Następnego dnia sporą grupą udaliśmy się do Strasburga, zobaczyć kolejne z miejsc ważnych dla historii naszego klubu. Na miejscowym stadionie „Stade de la Meinau” dokładnie 5 czerwca 1938 roku w czasie mistrzostw świata Ernest Wilimowski, jako jedyny piłkarz w historii, strzelił 4 bramki reprezentacji Brazylii.

Po krótkiej wizycie w tym pięknym mieście Grupa Historyczna pożegnała się z członkami bardzo gościnnego Fan Clubu Deutschland i przez Berlin wróciliła na Górny Śląsk.

Jedna wiara, dwa kraje, trzy tysiące kilometrów w trzy dni, cztery stadiony, pięć miast, sześć godzin snu – niezapomniany wyjazd. Jednocześnie chcieliśmy podziękować FC Deutschland za zaproszenie oraz organizację całego naszego pobytu.

Autorzy: Tomek Buja, Andrzej Godoj, Piotr Kowolik

Została garstka świadków historii, którzy mieli okazję oglądać Wilimowskiego na boisku. Jeszcze mniej żyje osób, które miały sposobność przeprowadzić wywiad z Ezim. Jedną z nich jest wspaniały polski dziennikarz, korespondent sportowy i autor książek – Jerzy Szczygielski, który w 1995 roku miał sposobność przez kilka godzin rozmawiać z Wilimowskim. Spotkać się z Panem Jerzym już samo w sobie nie należało do zadań prostych. Ostatecznie stanęło na tym, iż Pan Szczygielski w czerwcu będzie w Polsce, a konkretnie w… Świnoujściu. Nie było wyboru, w końcu Świnoujście niedaleko od naszego kochanego Górnego Śląska jest.

Dla mnie osobiście spotkanie z Jerzym Szczygielskim było dużym przeżyciem. Ogromna wiedza i wspaniała pamięć człowieka, który o spotkaniu z Ernestem Wilimowskim opowiadał tak, jakby odbyło się ono ledwie kilka dni wcześniej.

Tak. To długa i zarazem ciekawa historia. Wszystko wydarzyło się w 1995 roku, dokładnie 20 czerwca. Ale to była wizyta. Część wstępna, czyli dwuletnia prośba o znalezienie się, dotarcie do Państwa Wilimowskich była bardzo, bardzo trudna. Moje telefony, moje prośby, listy nie chwytały i nie zdawały prawda, nie dawały żadnego rezultatu. Wszak Pani Wilimowska chyba nie chciała nikogo gościć…

– to  jedynie wstęp do wspaniałego, prawie godzinnego wywiadu, którego miałem przyjemność przeprowadzić. Pan Szczygielski cytował słowa samego Wilimowskiego. Przedstawił również wiele pamiątek i zdjęć z tego spotkania.

To był wybitny piłkarz i wybitny człowiek, a jak go poznałem, to jeszcze…, to jakaś powiedzmy sympatia dla niego, jeszcze stuprocentowo wzrosła i do Pani Wilimowskiej. Każdy mówił – Oni są niedostępni, zamurowani w tych Niemczech. To są rzeczy nieprawdziwe. To byli zwykli ludzie, którzy z sympatią Nas przyjęli, z sympatią nas pożegnali. Z sympatią telefonowaliśmy do siebie. […]

 O mitach i informacjach nieprawdziwych, które narosło wokół osoby Wilimowskiego wiele padło w trakcie tej rozmowy. Wiele kwestii zostało wyjaśnionych. Dlatego też dla nas historyków powyższy wywiad jest bezcenny. Stanowi świadectwo prawdy o Ezim. Początkowo chcieliśmy opublikować całość w formie audio w urodziny Wilimowskiego. Uznaliśmy jednak, że ten materiał zasługuje na to, żeby był zaprezentowany w miejscu godnym, a takim bez wątpienia będzie seria książek o Historii Ruchu, choć oczywiście najbardziej godnym byłoby Muzeum Ruchu Chorzów.

Jedną z pięknych rzeczy było usłyszeć prawdziwy głos Ernesta Wilimowskiego, i o tym gdzie grał, i o tym, że Brazylii w 1938 roku strzelił 4 bramki.

Poniżej prezentujemy jedno ze zdjęć ze zbiorów Jerzego Szczygielskiego, który wykonał w trakcie wywiadu z Wilimowskim w 1995 roku. To jedno z ostatnich zdjęć Eziego wykonanych przed jego śmiercią.

Od Lewej Jerzy Szczygielski, po prawej Państwo Wilimowscy. Karlsruhe 1995. Zbiory Jerzego Szczygielskiego.     

Pod sam koniec wywiadu Jerzy Szczygielski powiedział:

Chciałbym jak mi siły pomogą, bo już troszkę podupadłem sprawnościowo. Chciałbym wybrać się do Karlsruhe, na cmentarzu odwiedzić mogiłę Pana Wilimowskiego…

Myślę, że to nie będzie ostatnie nasze spotkanie ze wspaniałym człowiekiem, jakim jest Pan Jerzy. W tym miejscu chciałbym mu bardzo serdecznie podziękować za zaufanie oraz wspaniałą lekcję historii i dziennikarstwa.

Autor: Damian Sifczyk

Od ponad dwóch lat planowaliśmy wyjazd do Francji, do departamentu Pas-de-Calais, który od wielu lat zamieszkują byli piłkarze Ruchu Chorzów. Plan realnych kształtów nabrał dopiero kilka miesięcy temu, kiedy udało się potwierdzić terminy i dograć szczegóły wyjazdu. Harmonogram był bardzo napięty, w sobotę odwiedziliśmy Bronisława Bulę, w niedzielę spotkaliśmy się Joachimem Marxem, w poniedziałek z Jerzym Sturtzem (założycielem Klubu Kibica Ruchu Chorzów). Byłym piłkarzom „Niebieskich” przekazaliśmy statuetki „Ambasadorów Ruchu Chorzów”, tytuł ten otrzymali podczas 102. urodzin klubu.

Wywiady z Bulą i Marxem zostały zrealizowane dla cyklicznego programu „Poznaj Niebieską Legendę”, które będzie można zobaczyć w telewizji klubowej RUCH TV.

Wizyta u Bronisława Buli i jego małżonki była cudownym przeżyciem, czuliśmy się u nich jak u siebie w domu. W północnej Francji czuć zapach futbolu, kiedy w knajpie w Lens pochwalisz się skąd pochodzisz, usłyszysz: Faber i Marx. Niesamowite, jakimi legendami RC Lens są piłkarze, którzy w Ruchu zdobywali tytuły mistrza Polski. Joachim Marx podczas naszego spotkania, zamiast jednego wywiadu – udzielił aż dwa.

Ponadto odwiedziliśmy kompleks sportowy, którego imieniem nazwano Eugeniusza Fabera. Na koniec spotkaliśmy się z Jerzym Sturtzem, który był jednym z założycieli pierwszego w historii Klubu Kibica Ruchu Chorzów.

Na koniec kilka słów podziękowań. W pierwszej kolejności ogromne podziękowania dla Fan Club Deutschland, Wielkiego Ruchu i Ruchu Chorzów. Tylko dzięki Wam udało się zrealizować ten wyjazd.

Autor: Grzegorz Joszko

To był długi sezon. Pełen skrajnych emocji z pozytywnym dla nas finałem. Wczorajszy wieczór był jednym z najprzyjemniejszych jakie wspominamy, a pamiętamy wszystkie awanse z udziałem Niebieskich. Wielkie gratulacje!

Mieliśmy okazję wczoraj zobaczyć dawno albo nigdy niewidziane twarze na sektorach, widzieliśmy na trybunie głównej twarze polityków, którzy przy okazji chcieli się ogrzać przy sukcesie, strzelić sobie selfie i przybić piątkę z zarządem. Pojawili się dziennikarze, którzy omijali stanowiska redakcyjne szerokim łukiem przez ostatnie lata.

Z drugiej strony widzieliśmy fanatyków, dla których nieistotny jest przeciwnik, pogoda czy pora roku. Widzieliśmy te same twarze z różnych FC, które mobilizowały się na każdy mecz. Widzieliśmy chłopaków z zagranicznych Fan Clubów, dla których kilometry to tylko liczba. Te dzieciaki z sektora rodzinnego, które pojawiają się każdym szpilu dopingując lepiej niż niejeden starszy od nich kibic. Nie zapominamy o nikim, kto pozostał wierny po kolejnych spadkach.

Szkoda, że tylko sukces przyciąga jak magnes.

Do druku trafiła trzecia część I tomu „Historii Ruchu Chorzów”. Wydawało nam się, że przy 2 części osiągnęliśmy maksymalny poziom lat, które mogą objąć te części. Jednak dwa wydarzenia zmusiły nas do skrócenia 3 części do okresu: 1934 – 1935. Książka opisuje dwa niezwykłe lata w dziejach klubu, okraszona jest pięknymi fotografiami, rycinami i dokumentami, których w książce znajduje się ponad 300. Cześć 3 opowiada ponadto o początkach gry w Ruchu Ernesta Wilimowskiego, bez wątpienia jednego z najlepszych piłkarzy w historii polskiego futbolu. Ten siedemnastolatek przebojem wdarł się do pierwszego składu mistrzowskiej drużyny oraz reprezentacji, której był najmłodszym debiutantem. „Ezi” szybko zyskał status prawdziwej gwiazdy, o czym świadczyć może gigantycznie zainteresowanie mediów jego osobą.

Innym wydarzeniem, na którym skupia się 3 część to otwarcie nowego stadionu. W archiwach znajdowało się kilkanaście nigdy wcześniej niepublikowanych fotografii, które przedstawimy w najnowszej publikacji.

Premiera planowana jest na 20 kwietnia 2022 roku. Przedsprzedaż rozpocznie się w pierwszych dniach kwietnia w punktach Ruchu Chorzów.